Tijdens de Paralympische Spelen zijn het lange dagen geweest. Vooral nadat de Chef de Mission er achter kwam dat ik prima met een busje, waar bijna de hele delegatie in paste, rond kon rijden. Vanaf dat moment was ik samen met collega-vrijwilliger Marcos uit Colombia de aangewezen ‘privé-chauffeur’ voor de delegatie. Samen kregen we iedereen op de juiste bestemming en het maakte de delegatie minder afhankelijk van de andere transportmogelijkheden die werden aangeboden. Dit betekende voor mij wel dat ik weinig andere sporten heb kunnen zien. Het was echter een groot plezier om deze delegatie rond te rijden!
Gambiarra
Naast het aanmoedigen van de atleten in het stadion, was er ook tijd voor een citytour. Donderdag togen we ’s avonds met het hele team naar Barra Olympic Parc voor een interview en opnames met een televisiezender uit Sri Lanka. Vrijdag was het tijd om te shoppen. Deze dag had ik echter minder geluk; een buschauffeur reed mijn spiegel eraf! De beste man was zo netjes om te stoppen en raakte zenuwachtig toen ik in het Engels wilde communiceren. In mijn beste Portugees heb ik toch zijn gegevens kunnen bemachtigen. De spiegel hing er zielig bij. Het lampje bungelde en de spiegel was losgeraakt van het frame. Alle losse fragmenten heb ik van de weggeplukt. Wellicht kon ik er nog wat van maken, want rijden zonder linkerspiegel is levensgevaarlijk in Rio.
Gelukkig was de shopping center 200 meter verderop. Van mijn passagiers kreeg ik complimenten voor mijn kalme benadering van hele situatie. Bij het centrum heb ik ze lekker laten winkelen. Dit probleem ging ik zelf oplossen! Zij moesten vooral genieten van hun tijd in Brazil. Met de vele winkeltjes was tape snel gevonden. Voorzichtig heb ik de gebarsten spiegel weer in zijn frame gezet en vastgemaakt, de draadjes van het lampje aangesloten en vervolgens de kap er weer opgezet. Dit alles vakkundig vast getaped 😉
Ik was trots op het resultaat. Zo kon ik wel weer terugrijden naar het Paralympisch dorp! Volgens de Brazilianen in mijn Facebook-tijdlijn had ik een perfecte ‘gambiarra’ gemaakt; ‘a workaround, a quick-and-dirty solution, a clumsy or inelegant, yet effective, solution to a problem, typically using parts that are cobbled together’.
City tour
De zaterdag stond een city tour gepland. De bedoeling was om vanuit het Olympisch Stadion na de competitie door te rijden naar het fameuze Christus-beeld. Het was nogal ad hoc besloten en zowel Marcos als ik hadden geen flauw idee van dit plan en de route. Gelukkig hadden we een navigatiesysteem meegekregen van de organisatie dus we besloten het er op te wagen. We kwamen echter al snel vast te zitten in Rio’s gebruikelijke files. Daar het navigatiesysteem ook nog eens onduidelijk de weg wees raakten beide auto’s elkaar kwijt onderweg. We besloten elk voor zich naar het afgesproken punt te rijden. Daar aangekomen werd ons enthousiasme al snel minder toen bleek dat de weg naar het beeld afgesloten was. De ingang was aan de andere kant van de berg. Argh!
Met nog maar twee uur voor zonsondergang besloten we terug te rijden naar Urca en Copacabana. Na een korte pauze reden we verder. Het plezier bij de atleten in mijn bus was er niet minder om. Met oorverdovend lawaai werden liederen uit hun land ten gehore gebracht. Dat maakte de sfeer in de bus en mijn humeur weer een stuk beter! De avond werd relaxt afgesloten met een picknick aan het strand. De delegatie ging samen zingen, kletsen, drinken en eten. Er werd wat afgelachen!
Er waren in de buurt van de groep ook wat zwervers neergestreken. Op de bankjes bleek hun slaapplek te zijn. Ik vroeg me af of we het overgebleven eten niet aan hun konden geven. Dat mocht. Eigenlijk hartverscheurend hoe dankbaar deze mensen zijn voor de broodjes. Het zet wel te denken over de enorme hoeveelheden eten dat is weggegooid in de eetzalen voor de atleten en vrijwilligers.
Zelf heb ik nog even kort geslapen in de bus. Ik was zo moe van de hele dag rondrijden en de lange dagen! Gelukkig helpt een powernap om weer fris te worden. Uiteindelijk heb je toch de verantwoordelijkheid om een bus vol met mensen veilig weer terug te brengen. In een stad als Rio is dat niet een van de makkelijkste opgaven.
Christus
Zondagochtend deden we een tweede poging om het Christus-beeld te bereiken. We zouden vroeg vertrekken, maar uiteindelijk werd dat later doordat een deel van de delegatie waarschijnlijk nog moe was van het uitstapje de dag ervoor. In een streep reden we naar de plaats van bestemming. Wat was dat fijn om in de zondagrust te kunnen toeren door de stad. Tot mijn grote schrik was het laatste stukje naar boven behoorlijk stijl. Zodra de bus tot stilstand kwam, wat regelmatig gebeurde omdat er een file stond, was het ontzettend lastig om hem weer op gang te krijgen met het gewicht van alle mensen erin. Ik heb deze ochtend de hellingproef naar hartenlust kunnen oefenen. Wat een frustratie! Ik was zo blij toen de mensen eindelijk bij het beeld konden worden afgezet.
Zoals bij veel dingen in Brazil bestaat het grootste deel van de tijd vooral uit wachten. Wachten tot je een parkeerplaats hebt voor je bus (oh nee niet weer omhoog rijden om de delegatie op te halen straks!) en je met een motortaxi weer terug wordt gebracht naar de top (met 60km tussen stilstaande auto’s doorjagen ging nog maar net goed). Wachten totdat je hele delegatie een ticket heeft waarmee het met een servicebusje naar boven wordt gebracht. Gelukkig hebben we die dag eindelijk ons doel bereikt en hebben ze kunnen genieten van een prachtig uitzicht vanaf het Christus-beeld. Toch een van de hoogtepunten van Rio die je gezien moet hebben!
Rijbewijs plus
Als je een paar dagen door Rio rondrijdt, heb je al snel door dat er op deze wegen andere spelregels gelden. Sta je in de file en wil je links invoegen, dan draai je jouw raampje naar beneden, steek je jouw hoofd buitenboord (even opletten of er geen motor aankomt) en steek je jouw arm naar buiten met de duim omhoog. Vergeet niet je wagen al een stukje naar links te draaien. Vervolgens is er bijna niemand die je er dan niet tussen laat. Voor insteken naar rechts, vraag je hulp van jouw passagier. Knipperlicht aan heeft weinig nut. Soms kom je wegen tegen waar geen strepen op staan. Het is dan normaal dat je zelf een plek kiest op deze weg. Ik vond in het midden rijden de veiligste optie. Dan heb je nog en fenomeen ‘Retorno’. Het is vrijwel niet mogelijk om op hoofdwegen linksaf te slaan. Meestal moet je rechtsaf een parallelweg op en vervolgens kun je hier linksaf slaan over de hoofdweg. In het begin behoorlijk verwarrend en ik heb aardig wat rondjes omgereden! Het is overigens wel verstandig te stoppen bij rood, maar oranje betekent nadrukkelijk nog meer gas geven! Tot slot: ten alle tijden is je claxon de manier om te communiceren dat je eraan komt. Na deze ervaringen met het autorijden in het verkeer in Rio de Janeiro vind ik dat ik wel een plusje op mijn rijbewijs heb verdiend 😉